Απόντες
του Τάσου Λειβαδίτη

Μια αόρατη, αναπότρεπτη δύναμη καρφώνει πάνω στα
χέρια μας
πράξεις που δε θέλουμε, αλλάζει τις πινακίδες των δρόμων
και βάζει μια κλειδωμένη πόρτα, εκεί που εχτές το βράδυ
ήταν ένας έρωτας – κι όταν καμιά φορά κάνουμε να ξεφύγουμε
το πρόσωπο μας κομματιάζεται πάνω σ έναν τοίχο
από σπασμένα μπουκάλια κι όνειρα κοφτερά.


Περίεργο, κι όμως οι ίδιοι εμείς ξένοι για τη ζωή μας,
φερμένοι πάντα απ΄ τ΄ όνειρο
κάπου αλλού, όταν οι άλλοι μας χρειάστηκαν, τους
σταμάτησε η δυσπιστία
όταν νοιώσαμε την ανάγκη τους, μας σταμάτησε ο εγωισμός,
η αμαρτία μας : ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας : πρά-
ξαμε τόσα λίγα,
ζήσαμε ερήμην, πού; Κι ας ψάχνουν οι άλλοι να μας βρουν
μες το παλτό μας,
πολλοί κάναν καριέρα, όπως σκεπάζει κανείς με την πα-
λάμη του
μια μαύρη τρύπα.

Άραγε υπήρξαμε; Ποιος ξέρει! Μα ο τεχνίτης αύριο, για
νάναι σίγουρος
ότι δεν ψεύδεται, ας χαράξει, για καλό και για κακό, στην
πέτρα που θα μας σκεπάζει :
στάθηκαν τίμιοι, μα Απόντες.