Forum Seclorum : Αντί εισαγωγής

Ας αρχίσουμε με μια ιστορία, φαινομενικά άσχετη με τα κίνητρα δημιουργίας αυτού του Forum.

Κάποτε ήταν ένας μουσικός. Του ζήτησαν να παίξει μουσική για μια ώρα και τον ρώτησαν ποιο θα ήθελε να είναι το ποσόν της αμοιβής του. Το ποσόν – ως συνήθως – φάνηκε εξωφρενικό στον μαγαζάτορα, έτσι τον ρώτησε: καλά, ζητάς αυτό το ποσόν για μια ώρα; Και ο μουσικός απάντησε: Όχι, δεν ζητώ αυτό το ποσόν για μια ώρα. Ζητώ αυτό το ποσόν για 25 χρόνια και μια ώρα!!
Σε αντίθεση με τον μαγαζάτορα, ο οποίος αξιολογούσε τη μουσική ως ιδιωτικό χρηστικό προϊόν άρα ανάλογα με τον χώρο και τον χρόνο κατά τον οποίο θα τον χρησιμοποιούσε ο ίδιος, ο μουσικός αξιολογεί τη μουσική με βάση τον πραγματικό χώρο και χρόνο έκτασης της πνευματικής και υλικής δημιουργίας, άρα με βάση τον πραγματικό χωρόχρονο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το πρόσωπο του μαγαζάτορα της ιστορίας, στην προέκταση του, στην εννοιολογική και ιστορική του προέκταση, αντιπροσωπεύει αυτό που θα λέγαμε ως κοινώς αποδεκτό αξίωμα: «η αντικειμενική πραγματικότητα ως έχει».
Το πρόσωπο του μουσικού ως πνευματικού φορέα και ως εργαζόμενου στην εννοιολογική και ιστορική του προέκταση, αντιπροσωπεύει αυτό που έχει καταχωρηθεί στην ιστορία και στις συνειδήσεις μας ως «ουτοπικό όραμα για μια ουμανιστική και ανθρώπινη κοινωνία».
Η αντίθεση στην ιστορία μας, έγκειται στο ότι, η «πραγματικότητα ως έχει» του μαγαζάτορα μετριέται με τον χρόνο που καθορίζεται από την πλασματική αξία ενός εμπορεύματος και δεν αντιπροσωπεύει καθόλου τις συνιστώσες της ζωής ως πραγματικότητας, πέραν του εμπορικού προσδιορισμού της ενώ ο πραγματικός χώρος και χρόνος της ανθρώπινης υλικής και πνευματικής υπόστασης εξορίζεται στη σφαίρα της ουτοπίας.

Η λέξη «ουτοπία» σχηματίζεται από το ουσιαστικό τόπος και δύο προθέματα: το ευ που σημαίνει «την καλή ποιότητα» και το ου που δηλώνει την άρνηση. Έτσι η λέξη ουτοπία προσδιορίζει τον τόπο που είναι καλός, τον τόπο της ευτυχίας και τον τόπο που δεν υπάρχει, τον «αδύνατο να υπάρξει» τόπο. Ουτοπία σημαίνει: Θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο; Αυτό είναι αδύνατον!!! Είναι πολύ ωραία αυτά που πιστεύετε, αλλά….Αυτό το αλλά, το δογματικό, οριστικό και τελεσίδικο αλλά καταδικάζει ανέκκλητα το Δικαίωμα των ανθρώπων για μια ουμανιστική κοινωνία. Το θέμα θεωρείται ιστορικά λήξαν και δεν αποτελεί πια ούτε καν θέμα συζήτησης, δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να καταρρίψουμε με επιχειρήματα ένα τέτοιο όραμα. Οι περισσότεροι, ίσως, να το θεωρούμε ήδη τελειωτικά αφελές ή γελοίο Μια τέτοια απουσία κριτικής και η άρνηση διαλόγου αποτελεί κραυγαλέο σημάδι ιστορικού μηδενισμού και κατάργησης των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιών. Η επιβεβαίωση του υποκειμένου ως ενεργά συμπράττοντος στην Ιστορία και κυρίου του πεπρωμένου του, που καθορίζει και διορθώνει τους κοινωνικούς μηχανισμούς, αλλά αποτελεί επίσης κριτήριο προσωπικής αξίας ή αξιοπρέπειας αποτελεί πλέον ένα νοσταλγικό παραμύθι το οποίο μπορούμε να διηγούμαστε ακίνδυνα στους απογόνους μας. Έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας μπορεί ήδη να κατασκευάσει στον προσωπικό του υπολογιστή τον δικό του «ιδανικό» κόσμο.


Ποιο είναι το πρόσωπο του σύγχρονου πολίτη; Του εργαζόμενου, του διανοούμενου, του καλλιτέχνη, του ιδιώτη, του κάθε πολίτη, υπό το βάρος του σύγχρονου κόσμου;

Α)είναι το πρόσωπο της απώλειας του νοήματος, το α-πρόσωπο της ζωντανής μαρτυρίας του δυνατού, ως γόνιμης πιθανότητας. Αυτό που λείπει περισσότερο στους ανθρώπους είναι το Νόημα. Η ασημαντότητα της ζωής, της εργασίας, της ψυχαγωγίας, της σεξουαλικότητας, του προσωπικού και συλλογικού οράματος είναι η μόνη βεβαιότητα η οποία καθορίζει πλέον τον ιδιωτικό και τον δημόσιο βίο.
Ο πραγματικός χρόνος έμεινε ορφανός από τον χώρο, δεν χρησιμεύει στη μέτρηση της ζωής, του Τώρα και της Ιστορίας, είναι μια απρόσωπη και ανώνυμη ροή δίχως χωρικότητα και χωρίς αντίκρισμα. Ο πραγματικός χρόνος είναι χρησιμοθηρικός και ανυπόμονος. Η σχέση πληροφοριών / χρόνου έχει καταστήσει τον αληθινό χώρο της ζωής ένα χώρο χωρίς περίγραμμα και χωρίς ισχύ. Δεν θέλουμε να χάνουμε χρόνο! Κανείς δεν θέλει να χάνει τον χρόνο του για να σκεφτεί το «αλλού» μιας άλλης ζωής δικαιότερης. Το Νόημα έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Δεν πιστεύουμε πια στην αξία του κριτικού λόγου, στη μελέτη, στον κοινωνικό διάλογο και στην κοινωνική παρέμβαση. Γίναμε η γενιά της εξειδικευμένης α-νοησίας. Γίναμε η γενιά του ακίνδυνου Λόγου. Του Λόγου χωρίς τελικό Νόημα.

Β)το πρόσωπο της πολιτικής αδιαφορίας.
Η πραγματικότητα τείνει να συγχωνευθεί στην ταυτοποίηση των πάντων. Στο χάρτη της πολιτικής ,δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, προσπαθούν να σβήσουν τις ιδιαιτερότητές τους προκειμένου να διατηρήσουν τον βαθμό της βιωσιμότητας τους στο εκλογικό βαρόμετρο και στην κατανομή της εξουσίας. Τα κομματικά προγράμματα δεν έχουν παρά ασήμαντες διαφορές μεταξύ τους συχνά τυπικές. Όλοι παραδέχονται ότι «η κατάσταση είναι λεπτή» ότι απαιτείται πάντα «καλή θέληση» ότι η κρίση είναι παγκόσμια και ίσως, ενδεχομένως να επιλυθεί κάποια πλευρά αυτού του προβληματικού παζλ που είναι ο σύγχρονος κόσμος. Ο πολιτικός είναι πλέον ο αρμόδιος καθησυχαστής. Ο πραγματιστής που ασκεί διαχειριστική πολιτική και καλεί τους υποδειγματικούς πολίτες, εμάς, να επιλέξουμε κάθε φορά ανάμεσα σε διάφορες εκδοχές «τεχνικών» διευθετήσεων, ποια προτιμάμε και ανάλογα να ψηφίσουμε. Η πολιτική, ανεξαρτήτως χρώματος, έχει στείλει στο πυρ το εξώτερο την έννοια της κοινωνικής σύγκρουσης. Η έγνοια μας πρέπει να είναι να μην προκαλέσουμε αναταράξεις, να υπερασπιστούμε το βόλεμα και τον κομφορμισμό, να κλειστούμε ο καθένας στο σπίτι του (εκτός αν γίνονται εκλογές, οπότε πρέπει να βγούμε) και να συμπράττουμε οικειοθελώς στο σύστημα για να αποτρέψουμε την απογείωση του ανθρώπου ως διαχειριστή και δικαιούχου του πραγματικού του Χώρου και Χρόνου.

Τι απομένει σ ΄ αυτό τον ζαλισμένο, αποπροσανατολισμένο, από – πνευματοποιημένο, από – πολιτικοποιημένο χορό στον οποίο θέλοντας και μη χορεύουμε; Μήπως θα σταματήσει η ροή της Ιστορίας επειδή εμείς το ρίξαμε στο χορό;
Οι διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στους πολίτες και στους θεσμούς έχουν αλλάξει οριστικά φύση. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας των επικοινωνιών, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η παγκόσμια κρίση της μισθωτής εργασίας, η εκ νέου και προς όφελος των οικονομικών καρτέλ, έξαρση, του φυλετικού και θρησκευτικού ρατσισμού, η μετανάστευση, επιβάλλουν την αναζήτηση καινούριων κανόνων στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην πραγμάτωση των κοινωνιών.

Δύο σενάρια υπάρχουν :

1. αποδεχόμαστε ότι το σύστημα – κόσμος επιτρέπει πολύ λίγες παρεμβάσεις στο πεπρωμένο του. Πάμε στα σπίτια μας και ετοιμάζουμε τον πρώτο τόμο με παιδικά παραμύθια με τον τίτλο « κοινωνικά οράματα, μια φορά κι έναν καιρό». Γινόμαστε η τελευταία γενιά του τελειωτικά χρεοκοπημένου οράματος.

2. ελπίζουμε ακόμα σε ένα ιστορικό άλμα, σε έναν καινούριο ουμανισμό, σε μια σωτήρια απόκρουση προς όφελος των ανθρώπων.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη του ιστορικού χρόνου που μας αναλογεί.


Σκοπός της δημιουργίας αυτού του Forum είναι:

Α. η έμπρακτη αναγνώριση στον πραγματικό χώρο και χρόνο της εμπειρίας, των γνώσεων και των οραμάτων αξιόλογων συμπολιτών μας από όλο το φάσμα των τεχνών και των επιστημών και η διακλάδωση του έργου τους.

Β. η έμπρακτη διαφωνία για την απο-κοινωνικοποίηση και απο-πνευματοποίηση της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας.

Γ. Η έντονη διάθεση για κοινωνική παρέμβαση και η νόμιμη διεκδίκηση του Εδώ και Τώρα στον αληθινό χρόνο και στην δική μας πραγματικότητα.

Δ. η θεωρητική επεξεργασία ενός αναγκαίου καινούριου κοινωνικού οράματος.

Ε . η εμπλοκή στα ζητήματα που αφορούν ιδιαιτέρως στην πόλη μας.

Ζ. η έμπρακτη υποστήριξη στο έργο νέων επιστημόνων και καλλιτεχνών.